آسمون دلش گرفته بود . به گمونم دلتنگ کسی بود . هیچ کس از راز آسمون خبر نداشت ...

 منم دلم گرفته بود ، دلتنگ کسی بودم . هیچ کس رازم و نمی دونست ...

پشت پنجره نشستم . آسمون منو دید . فهمید که دلم گرفته ، دلتنگم ...

بغض گلوی آسمون و گرفت ، داغ دلش تازه شد ... بارید ... قطره قطره راز دلش رو به من گفت ...

 بعد من و آسمون ، دو تایی ، گریه می کردیم و هیچ کس اشکهای ما رو نمی دید ... همه با خیال بارون ، زیر چتر دونفره ی خودشون قدم می زدن ...

 من و آسمون همدیگر رو بغل کردیم و به هم قول دادیم که رازمون رو به هیچ کس نگیم ...

حرف آخر : باز باران باترانه

              با گوهر های فراوان

              می خورد بر بام خانه

              من به پشت شیشه تنها ...

              .

              .

              .     

              می خورد بر شیشه و در

              مشت و سیلی

              آسمان امروز دیگر